Jubileusz 900-lecia biskupstwa lubuskiego

Następni królowie po Kazimierzu Wielkim nie przejawiali wiekszego zainteresowania Zielmią Lubuska i Diecezją. Przyczyniło sie to do stopniowego podporzadkowywania instytucji kościelnych przez margrabiów z linii luksemburskiej i Hohenzolernów. W 1447 roku papież Mikołaj V bullą Quia vacantibus dał prawo elektorowi brandenburskiemu Fryderykowi II  nominacji na biskupstwo lubuskie, brandendurskie i hawelberskie. Przywilej ten był przyznany tylko jemu samemu, ale za milcząca zgodą Rzymu przy braku stanowczego sprzeciwu z Polski, praktyka ta została podjęta przez nastepców elektora. Pomimo to trwała przynależność do struktury Kościoła w Polsce przez pozostawanie w Metropolii Gnieźnieńskiej.