Jubileusz 900-lecia biskupstwa lubuskiego

Patronat Joahima I, elektora brandenburskiego, gorliwego przywódcy stronnictwa antyluterańskiego, zapewniał diecezji istnienie, pomimo powstających trendów antykatolickich. Jednak w wyniku rozwoju protestantyzmu w marchi brandenburskiej, po śmierci elektora, jego synowie i spadkobiercy: Joahim II (zarządzający dobrami po lewej stronie Odry) jak i Jan z Kostrzyna (zarządzający dobrami po prawej stronie Odry) porzucili katolicyzm, wprowadzając stopniowo model reformacji, aż ostatni biskup, wybrany jeszcze jako małoletni, Joachim Fryderyk, po objęciu stanowiska elektora, przestał używać w 1598 r. tytułu biskupa lubuskiego. Było to ostatecznym potwierdzeniem upadku diecezji. Wcześniej, w 1556 roku, pozostałe dobra biskupstwa przekazane zostały, przez uważajacego się za administratora diecezji Joahima II, Janowi z Kostrzyna. Tę datę przyjmuje się za rok zniesienia diecezji, jako że administracja dóbr biskupstwa nie została, wbrew uprzednio sporządzonej umowie, przekazana kapitule diecezji. Brak jednak oficjalnego dokumentu stwierdzającego jej zniesienie. Pojawiają sie jedynie później zapisy odnoszące się do jej upadku i porządkujące sprawy z tym związane.